مقدمه: در مجموعه مباحث اقتصادی که در سال های اخیر در حوزه توسعه و توسعه نیافتگی طرح شده اند، موضوع اقتصاد غیر رسمی که بنام های متنوع دیگری همچون اقتصاد زیرزمینی،اقتصاد سایه، بخش غیر رسمی و اقتصاد غیر قابل مشاهده نیز شناخته میشود و گاه بدلیل تداخل این مفاهیم با یکد یگر و نبود مرز های دقیق و تعاریف مورد اجماع سبب گنگی و ابهام زیادی در مسایل مورد بحث نیز میشود، جایگاهی ویژه داشته است. دلیل امر را تا جای زیادی در بن بست راه حل های خوشبینانه و ساده انگارانۀ دانست که در طول بیش از چهار دهه در حوزه نظریات توسعه طرح شده بودند. چه راه حل های که از سوی گرایش های چپ در قالب نظریه های راه رشد غیر سرمایه داری و تمرکز سرمایه ها و جایگزینی واردات طرح شده بودند و چه راه حل های راست،در قالب نظریه های نو سازی و مراحل رشد و دروازه های باز و آزادی اقتصادی بی حد و مرز و واگذاری کنترول به بازار.؟ با وجود تمامی این نظریات، فقر چی در کشورهای در حال توسعه و چه حتی در کشور های توسعه یافته نه فقط تداوم و جان سختی زیادی نشان داده، بلکه هرچه بیشتر خود را بصورت پدیدۀ ساختاری و جز تفکیک ناپذیر از نظام در آورده است، بصورتی که دولت های اروپایی و حتی امریکا، بیشتر خود را به مدیریت اجتماعی فقر و بیکاری مشغول کرده اند و هر چه کمتر از توانایی به یافتن راه حل یا راه حل های اقتصادی واقعا موثر و دراز مدت در باره آن سخن میگویند. گویی تصویر«شگوفایی و رونق اقتصادی» و «سرریز بازار اشتغال» دیگر جز رویا های دور دست نیستند که عمر آنها با دو دهه پس از جنگ جهانی دوم برای همیشه به سر آمده باشد. لیبرالیسم نو در طول دو دهه اخیر هر چه بیش از پیش استدلال های نظری خود را مورد تائید میبیند زیرا نظریه پردازان راه سوم در جناح چپ سوسیال دموکرات اروپایی و حزب دموکرات ایالات متحده امریکا آمادگی کاملی برای پذیرش «اصول بنیادین بازار» و «قواعد بازی نظام جهانی» از خود نشان داده اند. درین«چرخش تاریخی» آنچه بیش از هر چیز و ساده تر از هر چیز قابل« قربانی شدن» بوده، مفهوم« دولت» است.